Dysfagia neurogenna: znaczenie badań instrumentalnych oraz zintegrowanego podejścia terapeutycznego – perspektywa kliniczna

Abstrakt

Zaburzenia połykania (dysfagia) o podłożu neurologicznym są częstym następstwem chorób ośrodkowego układu nerwowego i stanowią istotne wyzwanie diagnostyczno-terapeutyczne w opiece interdyscyplinarnej. Prawidłowa identyfikacja mechanizmów leżących u podstaw dysfagii oraz wdrożenie zintegrowanego postępowania mają kluczowe znaczenie dla poprawy jakości
życia pacjentów oraz zapobiegania powikłaniom, takim jak zachłystowe zapalenie płuc, niedożywienie czy odwodnienie. Artykuł przedstawia aktualny stan wiedzy dotyczący fizjologii połykania, dysfagii neurogennej, możliwości diagnostyki instrumentalnej (FEES, VFSS), nadal ograniczonej w polskich warunkach klinicznych, oraz metod postępowania terapeutycznego. Szczególną uwagę poświęcono także wspomagającym nowoczesnym technikom leczenia, takim jak iniekcje toksyny botulinowej w obszar górnego zwieracza przełyku (UES), które w wybranych przypadkach umożliwiają poprawę pasażu gardłowo-przełykowego i zwiększenie szans na częściową lub całkowitą możliwość połykania drogą ustną. W pracy zaprezentowano studium przypadku młodego pacjenta z ciężką dysfagią ustno-gardłową po przebytym zapaleniu mózgu w wyniku zakażenia Mycoplasma pneumoniae, obrazujące możliwości funkcjonalnej poprawy w wyniku intensywnej terapii neurologopedycznej i leczeniu wspomagającemu. Podkreślono także znaczenie monitorowania postępów z wykorzystaniem obiektywnych narzędzi diagnostycznych.