Zaburzenia mowy u pacjentów onkologicznych regionu głowy i szyi w diagnozie i terapii logopedycznej. Studium przypadku

Abstrakt

Nowotwory regionu głowy i szyi to zmiany chorobowe w obrębie kompleksu ustno-twarzowego. Strukturalne i czynnościowe zaburzenia poszczególnych narządów orogardła powodują trudności w oddychaniu, połykaniu i w wymowie. Celem artykułu jest omówienie zaburzeń mowy u pacjentów onkologicznych regionu głowy i szyi po radykalnych operacjach chirurgiczno-rekonstrukcyjnych.
Rodzaj zaburzeń językowych zależy od zaawansowania choroby nowotworowej, zakresu ubytku pooperacyjnego oraz indywidualnych umiejętności kompensacyjnych pacjenta. Największe odchylenia od normy występują w trakcie realizacji głosek [k, g, l, r], natomiast najsłabsze podczas fonacji samogłosek. Nadrzędnym celem logopedycznego postępowania terapeutycznego jest usprawnienie połykania, artykulacji i fonacji oraz umiejętności komunikacyjnych chorego z otoczeniem. Reedukacja czynności prymarnych i sekundarnych pacjenta onkologicznego po przebytym zabiegu rekonstrukcyjnym w obrębie twarzoczaszki sprawia, że współczesna logopedia jest integralną częścią leczenia onkologicznego.