Audiogenne zaburzenia głosu – charakterystyka, diagnostyka, rehabilitacja

Abstrakt

Głos pozostaje w ścisłym związku i zależnościach z narządem słuchu i mowy, bowiem jednym z najważniejszych uwarunkowań prawidłowego rozwoju mowy i głosu dziecka jest czynnościowo wydolny układ słuchowy, który z jednej strony umożliwia odbiór mowy ze środowiska, a z drugiej, dzięki słuchowej autokontroli, pozwala na doskonalenie wytwarzanej przez dziecko mowy i kontrolę głosu.
Różna jest charakterystyka zaburzeń głosu ze względu na różne uszkodzenia/zaburzenia słuchu. Stopień zaburzeń głosu będzie uzależniony od głębokości niedosłuchu, momentu wystąpienia, czasu trwania, efektów dotychczasowej rehabilitacji, rodzaju protezowania słuchowego i indywidualnych kompetencji dziecka.
Głos dziecka z uszkodzonym narządem słuchu można zbadać/ocenić w sposób subiektywny bądź w sposób obiektywny przez zastosowanie dostępnych metod analizy akustycznej.
Rehabilitacja audiogennych zaburzeń głosu polega, po pierwsze, na zastosowaniu odpowiednich aparatów słuchowych czy implantów słuchowych, a po drugie, na wprowadzeniu odpowiednio dobranych dla potrzeb i możliwości pacjentów ćwiczeń.